Τσαφ τσουφ τσουφ: ένα βήμα μπρος, δύο πίσω.

Έχω την εντύπωση ότι στη χώρα μας η λέξη ‘βελτίωση’ χρησιμοποιείται τελευταία για να σημάνει ‘επιδείνωση’. Ένα τέτοιο παράδειγμα είναι το ταξίδι Αθήνα-Πάτρα με τραίνο. Ας εξηγήσω:

Μέχρι να επεκταθεί ο Προαστιακός ως Κόρινθο και Κιάτο, ανέβαινες στο τραίνο στον Σταθμό Πελοποννήσου και κατέβαινες στη Πάτρα χωρίς ενδιάμεσες αλλαγές. Συγκριτικά με σήμερα, οι συνθήκες ταξιδιού τότε ήσαν εξαιρετικές, τουλάχιστον στα δρομολόγια Intercity: άνετη πρώτη θέση, τουαλέτες, υποτυπώδες πλην όμως εξυπηρετικό μπαρ.

Κάποια στιγμή, με τη προέκτασή του Προαστιακού μέχρι το Κιάτο, ήλθε η ‘βελτίωση’: Καθίσματα άβολα για τη 1½ ώρα του ταξιδιού, κατάργηση της πιο άνετης πρώτης θέσης, κατάργηση της τουαλέτας στους περισσότερους από τους ποικίλους τύπους συρμών του Προαστιακού. Στο Κιάτο σε περιμένουν τα παλιά βαγόνια του ΟΣΕ για το ταξίδι προς Πάτρα και πιο πέρα. Παρά τα μειονεκτήματα λόγω παλαιότητας γραμμών και τροχαίου υλικού, η μετεπιβίβαση αυτή ήταν και παραμένει μια ανακούφιση -και ένα βάρος όταν επιστρέφεις στην Αθήνα.

Πριν λίγες μέρες ο Προαστιακός ‘βελτιώθηκε’ περισσότερο. Στις 3 Ιουλίου ανακοινώθηκαν τα νέα δρομολόγια που άρχισαν να ισχύουν μόλις 3 μέρες αργότερα. Στα πρόσφατα εβδομαδιαία ταξίδια μου Αθήνα-Πάτρα-Αθήνα, δεν είχα δει καμία προειδοποίηση για επικείμενες μεταβολές, αφού τα σχετικά ενημερωτικά φυλλάδια και αφίσες εμφανίστηκαν ταυτόχρονα με την αλλαγή. Έτσι, όποιος δεν τηλεφωνά στο 1110 του ΟΣΕ πριν από κάθε ταξίδι του για να μάθει μήπως άλλαξαν τα δρομολόγια και περιμένει να δει στον φωτεινό πίνακα την ένδειξη ‘Κιάτο', έχασε: Για τους μυημένους, η λέξι-κλειδί για να πας από το Αεροδρόμιο στο Κιάτο είναι πλέον ‘Νερατζιώτισσα’ και μετά ‘Άνω Λιόσια’. Μόνο εκεί γίνεται ‘Κιάτο’ -εύρηκα!

Αυτή η τροποποίηση έγινε «για την καλύτερη εξυπηρέτηση του επιβατικού κοινού» όπως λέει χαριτολογώντας η ανακοίνωση του Προαστιακού: Μέχρι πρόσφατα, έμπαινες από το Αεροδρόμιο σε ένα τραίνο και πήγαινες κατευθείαν στο Κιάτο χωρίς ενδιάμεση αλλαγή. Τώρα πρέπει να αλλάξεις δύο φορές, πρώτα στη Νερατζιώτισσα, και μετά στα Άνω Λιόσια. Αν τυχόν έχεις αποσκευές μαζί σου, τότε καλή δύναμη.

Εκτός από τα 18 απευθείας δρομολόγια από το Αεροδρόμιο, μπορούσες πιο πριν να πας στο Κιάτο και από τον Πειραιά ή Σταθμό Λαρίσης με 6 επιπλέον δρομολόγια, που ανέβαζαν το ημερήσιο σύνολο προς/από Κιάτο σε 18+6=24. Σήμερα τα συνολικά δρομολόγια ‘βελτιώθηκαν’ αριθμητικά κατά 25% από 24 σε 18, προφανώς για να ικανοποιήσουν τη θερινή κίνηση. Έτσι, παρά τη «καθιέρωση τριπλών συρμών τις ώρες αιχμής» βλέπεις κάμποσους υποχρεωτικά όρθιους επιβάτες.

Όμως η ‘βελτίωση’ έχει και άλλες πτυχές: Μέχρι πρόσφατα, οι συρμοί Προαστιακού και ΟΣΕ σταματούσαν στο Κιάτο στην ίδια πλατφόρμα, πράγμα που διευκόλυνε τη μετεπιβίβαση. Σήμερα σταθμεύουν σε απέναντι πλευρές, αναγκάζοντας τους επιβάτες να ανεβοκατεβαίνουν τις σκάλες προς την άλλη πλατφόρμα -ανάμεσά τους και πολλοί βαρυφορτωμένοι ταξιδιώτες των φεριμπότ της Πάτρας.

Φαίνεται λοιπόν ότι Προαστιακός και ΟΣΕ ενδιαφέρονται για τη σωματική άσκηση των επιβατών τους. Επιπλέον φροντίζουν να κρατήσουν τους τουρίστες μας απασχολημένους με πνευματικά παιχνίδια στο ταξίδι τους προς ή από Πάτρα. Για παράδειγμα, σε μερικά βαγόνια του Προαστιακού έχω δει διαγράμματα της νέας γραμμής Θεσσαλονίκη-Σέρρες, όπως και της παλαιάς Αθήνα-Λουτράκι σε βαγόνια του ΟΣΕ. Υποθέτω ότι όποιος ξένος βγάλει άκρη από αυτά χωρίς τη βοήθεια ιθαγενή που γνωρίζει τις Ελληνικές ιδιαιτερότητες δικαιούται δωρεάν ταξίδια εφόρου ζωής.

Ανάλογα δείγματα της ‘βελτιωτικής’ πολιτικής του Προαστιακού απέναντι στο κοινό ξεκίνησαν από νωρίς: Όντας φίλος των τραίνων, θέλησα να χρησιμοποιήσω τον Προαστιακό αμέσως μετά την εμφάνισή του. Χάρη στην επιμονή μου, κατάφερα στη τρίτη μου απόπειρα να βρω τη διαδρομή από το κοντινό Μαρκόπουλο μέχρι τον σταθμό του Κορωπίου με αυτοκίνητο. Καμία σήμανση τότε, καμία και σήμερα. Και διαπίστωσα ότι αυτό δεν είναι εξαίρεση: Πόσες επίσημες επιγραφές ‘Προς Σταθμό Προαστιακού’ έχετε δει εσείς σε οποιονδήποτε δρόμο;

Τα επικοινωνιακά ελλείμματα του Προαστιακού δεν αφορούν μόνο τους οδηγούς. Για παράδειγμα, φτάνω για πρώτη φορά με το μετρό στον σταθμό Πλακεντίας για να συνεχίσω με τον Προαστιακό. Ανεβαίνοντας στη μεγάλη αίθουσα βλέπω την επιγραφή ‘Εισιτήρια’, αλλά μαθαίνω ότι είναι μόνο για το μετρό. Δίπλα διακρίνω την επιγραφή ‘Προς Προαστιακό’ (ζήτω!) και την ακολουθώ φτάνοντας στα μηχανήματα ακύρωσης των εισιτηρίων -μόνο που ακόμη δεν τα έχω βγάλει. Χωρίς να ρωτήσω κάποιον πιο έμπειρο περαστικό, ανακάλυψα τυχαία τα εκδοτήρια 2 επίπεδα πιο πάνω. Αισθάνθηκα σαν Κολόμβος.

Συνεχίζουμε: Το τηλέφωνο 1110 με πληροφορεί ότι μπορώ να βγάλω εισιτήριο ΟΣΕ για Πάτρα από οποιοδήποτε σταθμό του Προαστιακού –π.χ. Πλακεντίας. Όμως στα εκδοτήρια του σταθμού Πλακεντίας μαθαίνω ότι δεν έχουν online σύνδεση και γι’ αυτό πρέπει να πάω στη Νερατζιώτισσα. Μέρες αργότερα, το 1110 επιμένει στην άποψή του, το ίδιο και τα εκδοτήρια της Πλακεντίας. Έξοχα…

Τελειώνω με κάτι για την αρχιτεκτονική των σταθμών του Προαστιακού. Ομολογώ ότι μου αρέσει η ανάλαφρη μεταλλική κατασκευή, το απαλό πράσινο χρώμα τους, τα υλικά επένδυσης. Όμως κάποια χειμωνιάτικα ξημερώματα περιμένοντας στο σταθμό του Κορωπίου απροστάτευτος στο κρύο αγιάζι, έχω περάσει στιγμές τόσο απολαυστικές που μου προκάλεσαν την εκδικητική σκέψη ότι θα πρέπει να δέσουν στην ίδια θέση μερικούς υπεύθυνους σχεδιασμού των εντελώς εκτεθειμένων σταθμών. Ευτυχώς δεν έχω ακόμη και την εμπειρία της δυνατής βροχής με άνεμο…

Αυτές λοιπόν είναι μερικές εμπειρίες μου από τις ‘βελτιώσεις’ του Προαστιακού. Ίσως στο μεταξύ κάποια πράγματα να άλλαξαν. Θα χαρώ να τα μάθω.

Απο το blog ΑΝΤΙΛΟΓΙΕΣ