ΟΣΕ: οι καλύτεροι στο διώξιμο πελατών.

Από το blog mpampakis.wordpress.com

Ας το πω ευθέως: λατρεύω τα ταξίδια με τραίνο. Μου αρέσει ο ρυθμός τους, τα τοπία τους, ο ήχος του τραίνου, το ότι μπορώ να σηκωθώ να περπατήσω, ο αυθόρμητος τρόπος που οι επιβάτες πιάνουν κουβέντα. Κι επειδή ακριβώς λατρεύω τα ταξίδια με τραίνο, δεν πρόκειται ΠΟΤΕ να ταξιδέψω ξανά με τραίνα του ΟΣΕ.

Όπως κάθε παντρεμένος, έχω γυναικοχώρι. Το γυναικοχώρι είναι στην Πελοπόννησο, παραθαλάσσιο και σε βολική απόσταση από την Αττική. Πριν δυο εβδομάδες κατέβασα κάτω γυναίκα και παιδί και τους άφησα το αυτοκίνητο. «Να έχεις κι εσύ να πηγαίνεις για μπάνια» της είπα μεγαλόψυχα, «μην ανησυχείς για μένα, θα αντέξω». Στην Αθήνα δεν χρησιμοποιώ αυτοκίνητο, αφού η δουλειά μου είναι στο κέντρο, κι είχα την αφέλεια να πιστεύω ότι μπορώ να μετακινηθώ με τραίνο από και προς το γυναικοχώρι. «Και τι έγινε που θα πρέπει να πηγαίνω με Προαστιακό στο Κιάτο και να αλλάζω συρμό εκεί;» σκεφτόμουνα αιθεροβάμων και αμέριμνος. Λίγες επίπονες διαδρομές αποδείχτηκαν αρκετές για να μου δείξουν το μέγεθος της ανοησίας μου.

Από τότε, σε σύνολο τεσσάρων προσπαθειών μου να ταξιδέψω με τραίνο:

* Έχω αναρωτηθεί αν τα βαγόνια του Προαστιακού έχουν μελετηθεί για χόμπιτ. Διαφορετικά, δεν εξηγείται το διάστημα ανάμεσα στις αντικριστές θέσεις. Πρέπει να διαπραγματεύεσαι με τον απέναντί σου για το πού θα βάλεις τα γόνατά σου.
* Έχω διαπιστώσει (με αγωνία) ότι ο Προαστιακός δεν έχει τουαλέτα.
* Έχω διαπιστώσει επίσης (με εκνευρισμό) ότι ο Προαστιακός ταξιδεύει με όρθιους. Που μένουν όρθιοι για μιάμιση ώρα. Και έχω ταξιδέψει όρθιος γιατί έδωσα την θέση μου σε έναν παππού, καλή του ώρα, που δεν έφταιγε σε τίποτα να πληρώνει τον κρετινισμό του ΟΣΕ.
* Έχω διαπιστώσει ακόμη (με αρκετή αγανάκτηση) ότι τα δωρεάν εισιτήρια που μοιράζει ο ΟΣΕ στους εργαζόμενούς του είναι πρώτης θέσης και όχι οικονομικής.
* Έχω φάει καθυστέρηση στο Κιάτο γιατί ο συρμός που θα μας έπαιρνε δεν ήρθε ποτέ.
* Έχω φάει καθυστέρηση γιατί επιβάτες βαγονιού του Προαστιακού, που ήταν χωρίς κλιματισμό, εξεγέρθηκαν κατά του οδηγού, με όλα όσα αυτό συνεπάγεται.
* Έχω φάει καθυστέρηση χωρίς να μου δοθεί ποτέ εξήγηση για αυτήν. Γενικά, δεν έχω κάνει δρομολόγιο που να μην καθυστερήσει τουλάχιστον μισή ώρα κάπου.
* Έχω μπει σε έκτακτο συρμό, ενώ έχω πληρώσει πρώτη θέση, χωρίς κλιματισμό ή αριθμημένες θέσεις, που περνούσε από σημείο που γίνονται έργα (περίπου μετά το Δερβένι) κι έπεφταν μπάζα μέσα στα βαγόνια από τα παράθυρα.
* Έχω μπει σε συρμό του Προαστιακού που το a/c μας είχε παγώσει και μετά, για να ισοφαρίσουν, το έκλεισαν τελείως.
* Το καλύτερο; Έχω πάει με καύσωνα στην Σίνα να βγάλω εισιτήριο για να εισπράξω την θρυλική απάντηση «Ααααα, εμείς δεν βγάζουμε για Πελοπόννησο, είναι του Προαστιακού. Πρέπει να πάτε σταθμό Λαρίσης».

Σήμερα όμως ήταν το αποκορύφωμα. Πηγαίνω σταθμό Λαρίσης, βλέπω και τα τρία γκισέ του Προαστιακού/Πελοποννήσου κλειστά. Μια λιτή γραπτή ανακοίνωση άφηνε τους επίδοξους επιβάτες να ενημερωθούν με την ησυχία τους ότι για όλο τον Αύγουστο, την περίοδο δλδ με την μεγαλύτερη κίνηση σε επιβάτες, οι ΟΣΕτζήδες δεν γουστάρουν να πουλάνε εισιτήρια πριν τις 14:00. Τα γκισέ θα ανοίγουν τότε και μόνο τότε και δεν πα να χτυπιέστε κάτω ότι είναι παλαβό, 11 η ώρα, πρωί εργάσιμης να αντικρίζεις κλειστά παράθυρα. Μην γίνομαι παράλογος, έχουν να κάνουν και μπάνια οι άνθρωποι, για εισιτήρια είμαστε τώρα; «Τι να κάνω;» «Πηγαίνετε στην Καρόλου, στα κεντρικά».

Με τρελή ζέστη έξω, ο ιδρώτας να στάζει ήδη, σηκώνομαι και πάω στην Καρόλου. Δύο στα τρία γκισέ ανοιχτά. Το ένα, μόλις ξεφορτώθηκε κάτι ενοχλητικούς τουρίστες που είχε, χωρίς περιττά λόγια (διότι τα πολλά λόγια είναι φτώχεια) κατεβάζει ρολά. Κυριολεκτώ, έχουν ρολά και τα κατεβάζουν. Για να φτάσει η σειρά μου περνάνε ώρες: η υπάλληλος (κλασσική ξινισμένη φάτσα) μιλάει στο τηλέφωνο, ο μπροστινός μου δεν ήξερε τι ακριβώς θέλει, και κάποια στιγμή μας τρώει και την σειρά μια «έξυπνη», που αποδεικνύεται πως είναι κι η ίδια υπάλληλος του ΟΣΕ, και η οποία «μόνο μια συνεννόηση να κάνει» (sic) αλλά αποδείχτηκε πως στην πραγματικότητα ήθελε να αλλάξει το εισιτήριό της. Με τα πολλά φτάνω στο γκισέ βράζοντας.

- Καλημέρα, θέλω για το γυναικοχώρι μου, για Παρασκευή στις…
- Ααααα, εμείς δεν βγάζουμε για Πελοπόννησο, είναι του Προαστιακού. Πρέπει να πάτε σταθμό Λαρίσης.
- Ώπα! Εκεί ήμουνα και είναι κλειστά μέχρι τις δύο. Μου είπαν να έρθω εδώ.
- Στη Σίνα τότε.
- Έχω πάει στη Σίνα και δεν μου έβγαλαν.
- Τι να σας πω, πηγαίνετε μετά τις δύο. (μετάφραση: «Στ’ αρχίδια μου, δε μας αδειάζεις την γωνιά τώρα;»)

Σιχτίρισμα. Μεταβολή. Μαύρη πέτρα πίσω μου καθώς βγαίνω από το κτίριο. Μία ώρα από την στιγμή που έφυγα από το γραφείο, ζητώντας άδεια για να το κάνω αυτό, ήμουνα κάθιδρος, εκνευρισμένος κι άπραγος.

Συνοπτικά, ο ΟΣΕ:

* Είναι πιο ακριβός από τα ΚΤΕΛ.
* Είναι πιο αργός από τα ΚΤΕΛ.
* Έχει οργανώσει τους συρμούς του έτσι που όλα τα πλεονεκτήματα που έχει το τραίνο έναντι του λεωφορείου ακυρώνονται στην πράξη (π.χ. τουαλέτα, δυνατότητα να ξεμουδιάσεις, σίγουρη θέση, κλπ).
* Αργεί πάντα.
* Και, τελικά, δεν με αφήνει να βγάλω εισιτήριο για να γίνω πελάτης τους. Με ταλαιπωρεί μάλιστα στην προσπάθειά μου να βγάλω εισιτήριο, δίνοντάς μου άσχετες οδηγίες και κατευθύνσεις, με σχεδόν σαδιστική απόλαυση. Δεν θέλουν πελάτες ρε παιδάκι μου, τι να κάνουμε;

Με άλλα λόγια, με χρεώνει, με αργεί, με ταλαιπωρεί και αρνείται ακόμα και να μου εκδώσει εισιτήριο! Ε, αυτό ήταν, τελείωσε. Το γράφω εδώ για να το θυμάμαι και ο ίδιος. Ομνύω: ποτέ πια ΟΣΕ. Ούτε Προαστιακό ούτε τίποτα. Είναι στελεχωμένοι από ανθρώπους που πιστεύουν ότι τα τραίνα έγιναν για να έχουν αυτοί δουλειά και όχι για να μετακινούν επιβάτες. Κι αν καταφέρω να βρω πού πρέπει να στείλω γράμμα διαμαρτυρίας, θα το κάνω κι αυτό.

Κι αν κατάφεραν τον πλέον καλοπροαίρετο πελάτη τους, εμένα δλδ, να ρίξει μαύρη πέτρα πίσω, δεν είναι παράδοξο το αδιανόητο μέγεθος της οικονομικής ζημιάς του Οργανισμού: μπαίνουν μέσα κάθε χρόνο 700 εκατομμύρια. Αυτά είναι εκατομμύρια ευρώ, όχι δραχμές. Γιατί όταν μιλάμε για λούφα, υπάρχει ευρύτερο Δημόσιο και Δημόσιο. Κι αν ξεπεράσεις και αυτά, στο χωρίς ελπίδα βάθος της αχρηστίλας και της αδιαφορίας υπάρχει ένας και μόνο ένας: ΟΣΕ. Να τον χαιρόμαστε.

Θυμήστε μου να ανοίξω σαμπάνιες όταν με το καλό κλείσει.