Ανταπόκριση από την Αθήνα.

Το κείμενο είναι ένα απόσπασμα από το sfyrodrepano.blogspot.com.

Ο καθημερινός αγώνας των ανθρώπων για επιβίωση θυμίζει τους ασφυκτικά παστωμένους επιβάτες του προαστιακού. Στο κλινόν άστυ πάντα. Όλοι προσπαθούν να χωρέσουν όπως-όπως και να τραβήξουν μέχρι το Τέρμα τους. Το πρόβλημα είναι ότι ο προαστιακός έχει πεπερασμένο αριθμό θέσεων, περιορισμένη χωρητικότητα , συγκεκριμένα δρομολόγια (αλλιώς το έχασες το τρένο...), κόμιστρα και καμιά φορά ο κλιματισμός δε λειτουργεί.

Όλοι στέκονται πίσω από τη γραμμή εκκίνησης και μόλις κόψει ταχύτητα το όχημα παίρνουν θέσεις μάχης. Οι πιο επιθετικοί μπουκάρουν,σκανάρουν το χώρο και βρίσκουν και θέση για να ταξιδέψουν με άνεση. Τους αναγνωρίζεις αμέσως γιατί είναι πρόθυμοι να σου χώσουν μια αγκωνιά στα πλευρά για να σε παραμερίσουν και νομιμοποιούν τη στάση τους με βάση τους κανόνες του κοινωνικού δαρβινισμού.

Hλικιωμένοι, δυσκίνητοι, αφηρημένοι ονειροπόλοι και φορτωμένοι συνεπιβάτες δε στάθηκαν αρκετά ανταγωνιστικοί για να επιβιώσουν. Πρόβλημά τους. Μετά παστωνόνται, παστώνονται μέχρι που να μη μείνει εκατοστό ανεκμετάλλευτο και το τρένο ξεκινά. Στην επόμενη στάση θέλουν να επιβιβαστούν κι άλλοι τους οποίους οι ήδη επιβαίνοντες στο τρένο τους αντιμετωπίζουν με εχθρικότητα. "Λάθος στάση διάλεξες φίλε, είμαστε φουλ." Κι έτσι όπως είμαστε σαν τις σαρδέλες και πάμε, ερχόμαστε τόσο κοντά που η μυρωδιά, το χρώμα, η ανάσα των άλλων μας προκαλεί δυσφορία. Κάποιοι ιδρώνουν, άλλοι φταρνίζονται (λες να κολλήσουμε όλοι τη νέα γρίπη;) είναι καθαρά θέμα χρόνου να ξεσπάσει κάποιο επεισόδιο.

Κι έρχεσαι εσύ και τους ζητάς να ανοίξουν τα φτερά τους για γνωρίσουν νέους ουρανούς. Πιστεύεις σε αυτούς και κάποιοι λένε ότι τους έχουν δει κιόλας, πως υπάρχουν. Μα πως να ζυγίσουν τα φτερά τους όταν αυτά είναι συγκολλημένα στα πλευρά τους, έτσι όπως περνάνε τη ζωή τους στριμωγμένοι σε τραμ, λεωφορεία, προαστιακούς, σχολικές τάξεις, δημόσιες υπηρεσίες, στενόχωρα γραφειάκια. Κάθε μέρα μαζεύονται και συρρικνώνονται προκειμένου να χωρέσουν, προκειμένου να καταφέρουν να διανύσουν ακόμα και την πιο μικρή και ασήμαντη διαδρομή της καθημερινότητας τους. Και σου περνάει η σκέψη να ξεπαστρέψεις κάνα δυο, ίσα να βρεις μια θέση να κάτσεις γιατί δεν την παλεύεις άλλο όρθιος. Λίγο να σπρώξεις αυτούς που είναι κοντά στην πόρτα όταν αυτή ανοίξει και θα ανασάνεις. Κανιβαλισμός!

Έτσι είναι. Σαρκοβόρα και αιμοσταγής καθημερινότητα. Οι πιο ευαίσθητοι, αυτοί που δεν τους πάει η καρδιά να μπήξουν τα δόντια τους στις σάρκες των άλλων τρώνε από τις δικές τους. Μέρα με τη μέρα τρώγονται μέχρι να φανούν τα κόκαλά τους. Αυτοί δε μας κάνουν. Τι μπορεί να αλλάξει κανείς με έναν σωρό από άνευρα οστά;

Οι πιο χοντρόπετσοι, το λέει και η λέξη, δεν τρώγονται με τίποτα, αλλά τρέφονται με ευχαρίστηση από ξένες σάρκες. Κι αυτοί δε μας κάνουν. Απειλούν την ίδια μας την ύπαρξη.
Οι καλύτεροι χορταίνουν στη σκέψη των ουτοπικών ουρανών -όχι ότι μπορεί να φάει κανείς ουρανό αλλά η σκέψη τους κόβει τις σαρκοβόρες ορέξεις. Αυτοί μας κάνουν.